Weekspreuk 3 

14 - 24 april 

Blij je weer te zien

In de wintertijd was het wel na te voelen, wat de weekspreuken zeiden over innerlijk licht, het ontplooien van het eigen ik. Nu we in het voorjaar de andere kant op kijken, vanuit het eigen zelf naar het wereld-al, is het veel lastiger om ons voor te stellen wat het ik daaraan beleeft. En om welk ‘ik’ gaat het eigenlijk? Het ik zoals dat verankerd is in ons lijf, in ons aardse bestaan, of het ik van vóór onze geboorte, dat haast tot mythe geworden is voor ons.

Veel voorjaargedichten gaan over de ontwakende natuur: het zinnebeeld voor de werelden waarvan we deel uitmaken. In de winter leven de planten verborgen in de aarde. De bomen zijn gereduceerd tot kale takken – uitgestulpte aarde noemt Rudolf Steiner ze.

Kijk eens naar de prunus, nog kaal en strak. Hoe hij eruit zal zien als de bloesem ontluikt, ligt verborgen in de wortels van de boom. Als de prunus zich opeens wendt tot het zonlicht, zichzelf bevrijdend uit zijn starre houten bestaan, neemt hij zijn nieuwe gestalte aan. Wij, die tot de buitenwereld van de boom behoren herkennen met vreugde zijn ‘ware’ verschijningsvorm. Wij ontmoeten de bloesemende boom en de bloesem ontmoet ons. ‘Dit is mijn ware wezen’, zegt de boom; ‘Ik weet het’, zeggen wij, ‘blij je weer te zien.’

Zo ook ontmoet het wereld-al het mensenwezen dat opbloeit uit de aardse gebondenheid. Ons ware wezen dat in de wintermaanden verborgen was, bloeit op. ‘Dit is mijn ware wezen,’ zegt de mensenziel. ‘Ik weet het’, zegt het wereld-al. ‘Blij je weer te zien.’

Als vrolijke muzikale verwelkoming van de meimaand Thomas Morley’s ‘Now is the month of maying’ door Cuarteto de Trombones:

 
‘In de Week’ is nu ook in boekvorm verkrijgbaar, klik hier...