Weekspreuk 46

16 - 22 februari

Die Welt, sie drohet zu betäuben,
Der Seele eingebor'ne Kraft.
Nun trete du Erinnerung,
Aus Geistestiefen leuchtend auf
Und stärke mir das Schauen,
Das nur durch Willenskräfte
Sich selbst erhalten kann.

Nu dreigt de wereld te bedwelmen
De in mijn ziel gelegde kracht.
Stijg nu, mijn herinnering
Uit geestesdiepten stralend op
Versterk in mij het schouwen,
Dat slechts door wilskracht
Zich staande houden kan.

Herinneren

Dit is de tijd van de wintersporten, van de niet gereden Elfstedentocht, tot het venijnige shorttrack.

Sporters scheren over het ijs, wervelen van hellingen, draaien hun pirouettes. Sport is de belangrijkste bijzaak in de wereld. Kun je van bijzaken iets leren? Waarachtig wel, al was het maar dat bijzaken minder zwaarwegend gebracht worden waardoor er soms nieuw licht op hoofdzaken valt. Wat mij imponeert aan sporters is hun volharding. Ze rijden steeds weer hun rondjes, dalen de hellingen af met geweldige concentratie en wilsinzet. Hun routine is geen gewoonte, maar bewust toegepaste ervaring. Zo vaak gedaan en toch telkens weer nieuw en spannend.

Wij draaien ook onze dagelijkse rondjes van leven en werken, de jaarlijkse ritmes van inspanning en ontspanning. Met hoeveel bewustzijn beginnen we daar aan? Wat is het als je ’s morgens je sokken aantrekt: routine of wilskracht?

In het jaarritme begint de omslag naar het voorjaar zich af te tekenen. We staan voor het parcours dat ons weer naar buiten voert, weg uit de omhulling van ons innerlijk. Laten we dat maar gebeuren zonder te beseffen wat ons beweegt, of maken we een geconcentreerde start, waarin we onze ervaringen meenemen en steeds opnieuw de uitdaging zoeken? De routine bedwelmt en zegt: je weet het toch wel, gewoon doen wat je altijd doet. Maar uit het diepere bewustzijn klinkt de stem die oproept om de herinnering niet te veronachtzamen. Weet wie je bent, wees die je wil zijn. Waar zouden de snowboarders die aan de start staan aan denken? Aan de ontelbare keren dat ze vielen, aan de pijn die ze leden, of aan de mogelijkheden die ze voor zich zien? De kunst van het herinneren is het waarnemen van het perspectief. Dat heet levenskunst. Zo blijft de sporter op de been, zo houdt de mens zich staande.

Goethe vraagt in zijn korte gedicht ‘Erinnerung’: Blijf je maar steeds verdergaan, of leer je weer de blik naar binnen te richten - te ‘her-inneren’ - want daar ligt het geluk voor het grijpen.

Luister naar:

‘In de Week’ is nu ook in boekvorm verkrijgbaar, klik hier...